SORTIE BLUES is gekend als “het kleinschalig GRATIS festival voor alle leeftijden én -om volledig te zijn- genders”, dat in 2019 voor de éérste keer aan Café De Sortie in Oud-Heverlee doorging. Omdat het café de deuren sloot, verhuisden Tim & Co. voor de 4de editie naar het vredige groene Dorpsplein in Veltem-Beisem (Herent) én de 14de-eeuwse Sint-Laurentius kerk. Dit jaar, omdat verandering van spijs doet eten, vond SORTIE BLUES plaats aan het sport- en ontmoetingscentrum ‘t WAROT in WINKSELE (Herent). Voor de 5de editie stonden er opnieuw nationale en internationale artiesten/bands op de affiche geprogrammeerd op twee buitenpodia. Op de mainstage, waarvan de zwarte koepel opblaasbaar is en op een kleiner podium (de TMC-stage), aan open lucht amfitheatertje, voor de twee akoestische optredens*. Dat de nu al legende ROLAND Van Campenhout dit jaar op 25 juli 80 werd, is ook het Sortie-team niet ontgaan en dat wilden ze uiteraard met “bijzondere” gasten met ons vieren. Nieuw dit jaar is dat Sortie Blues voor het éérst een CAMPING heeft én ook die is GRATIS! Nu nog een aparte plaats voor de campers, dan kunnen er méér auto’s op de reguliere parking, wat zowat vanzelfsprekend is.

Aan den toog…
Aan den toog, tussen pot en pint, dáár worden nog altijd dingen spontaan en tussendoor even “geregeld” en afgesproken! Dat deden ook Mechelaar en meester harpist STEVEN TROCH (Fried Bourbon, Steven Troch Band) en gitarist BART “BJ” JULT (6Pack, Blue Riot Combo, Gutbucket) toen ze met een pot gerstenat in de hand, de koppen bij elkaar staken om de grote lijnen van hun gelegenheids-duo-project, THE ODD CASES vast te leggen. Ze doken daarna, met vooral eigen materiaal, snel de studio in. Bart, met een door geroutineerde collega’s vaak gebruikte Fender ‘65 Deluxe Reverb amp en een Eastwood Airline gitaar. Steven -als ambassadeur van- met een reeks Hohner mondharmonica’s, een antieke kogelmicrofoon en een stoffige 5-watt versterker. Twee dagen in de studio leverde hun debuutalbum, met vooral zelfgeschreven nummers, ‘BAD LOVE’ op. Alle tracks werden live -inclusief wat onvermijdbare “imperfecties”- opgenomen. Dit gaf aan de songs het herkenbare “live” gevoel, waardoor er zowel letterlijk op de heupen, als op het gemoed ingespeeld werd. Als recensist kwam er toen al snel het gevoel naar boven, om die twee “vreemde gevallen” eens LIVE te kunnen meemaken. Dit geschiedde ondertussen in de Livingroom van Rootstime in Halen. Vandaag mochten Steven (harmonica, zang) & Bart (gitaar) mét drummer Dennis De Gier de 5de editie van Sortie Blues openen. Dat Steven is goede doen was bleek al onmiddellijk vanaf de eerste noten die hij uit zijn Hohner blies en die het enthousiasme van de dag verwoorden. De rest van de set was een netjes afgewogen mix van blues klassiekers en nummers uit hun genoemde album. Ik onthield o.a. “Ramblin’ on My Mind”, gekend van resp. Big Walter Horton, “Ma” Rainey en uiteraard van -de man die in 1936 zijn ziel aan de duivel verkocht- Robert Johnson. Verder haalden nummers als “Sweetest Angel”, “Bad Love” en “Shake Your Boogie” het beste van hun debuutalbum én het goede in de mens, genietend van de zon, moeiteloos naar boven.

Krakende vettige Leuvense blues…
Zanger/gitarist Armand Hombroeckx, beter bekend als BIG BILL (Krakkebaas),  was in de seventies in en rond de “kroege van d’Aa Met” in Leuven erg populair. De bijna 74-jarige Big Bill (°24/09/’50) is nu al een levende legende en zijn rauwe rockende blues in het puur Leives, is sinds “Ene Mee Hesp” wereldberoemd in Vlaanderen. Armand begon al zeer jong te musiceren. Begin 1966, samen met z’n broer/bassist Bert, in Bert & Skifflegroup en een paar jaar later vervoegde hij Het Luk Tegenbos Smartensemble, waarvan Wilfried "Freakadel" Devijver de bassist was. Wanneer hij zich realiseerde dat zijn solo's tijdens concerten goed gesmaakt werden, ging hij zijn eigen weg. Rond 1973 vormden de broers Hombroeckx een eigen band met de naam (eerst diep inademen): Big Bill Krakkebaas en de Sock ‘N Soul (Ram Jam Funky but Live) Band. De groep kende wisselende samenstellingen en trad vooral op… in cafés. O.a. gitarist/producer Jean-Marie Aerts (T.C. Matic) en gitarist, zanger, componist, songwriter, arrangeur en tv-persoonlijkheid Jean Blaute maakten er deel van uit. Big Bill vertoefde zo’n drie jaar in de States, waar hij ooit -zo vertelde hij ons- aan de bar zat met SRV en een whisky/7 up met hem dronk. In een blog van Austin Town Hall beschrijft men zijn muziek als  “oddball (excentrieke) garagerock”. Na zijn terugkeer naar België nam Big Bill in 1995 zijn éérste live album op. Het is genoemd naar zijn stamcafé, het legendarische Café Allee op de Oude Markt 41 in Leuven. LIVE is Big Bill sinds de éérste editie een “must” op Sortie Blues. Dit jaar bestond zijn band naast Big Bill (zang, gitaar) uit: Luk de Graaff (gitaar), Jean Vandooren (bas, zang), Ton Derison (drums) & gasten die zongen. Bill warmde op met “Boom Boom” van JL Hooker die er in 1962 al een wereldhit mee scoorde. Er volgde ook nog “Call Me the Breeze” van J.J. Cale,maar Bill en zijn maten schitterden het méést in het “Leives” met nummers als “Voordeur Blues” en “Kroege Van Daa Met”. De pré-party werd door de gasten afgerond met meezingers als “Stand By Me” en “It’s All Over Now” van de Womacks, de Stones’ hit uit 1964. Uiteraard sloot Big Bill af met “Ene mee Hesp (Ene mee Kees)”. Bedankt Bill & Co.!

Een unieke reis door de kronkelende straten van zijn verbeelding…
In de afgelopen decennia toerde de Amerikaanse country/blues muzikant CHARLIE PARR zowat de wereld rond. De nu 57-jarige Parr is geboren in Austin (Minnesota) en bracht een deel van zijn jeugd door in Hollandale, voordat hij zijn muziekcarrière begon in Duluth. Charlie ziet er met zijn lange baard en door zijn kalende kop onverzorgd en ouder uit. Hij lacht bijna nooit en is van nature uit nogal “droogjes” in zijn manier van praten tussen de liedjes door. Parr speelt tegenwoordig op 2 Nationals (akoestische resonatorgitaren, waarbij het geluid versterkt wordt door een of meer metalen conussen, de zogenaamde resonatoren). Een stalen NRP (een cadeau van Brother Dave) en een oudere, een '99 National Delphi, die behoorlijk zwaar is in zowel gewicht als geluid. Parr bracht méér dan een dozijn albums met zijn nummers uit, geprezen om hun poëtische eenvoud. ‘LITTLE SUN’ (2024) is zijn 18de, meest recente én ambitieuze album tot nu toe. Het werd opgenomen met Tucker Martine (The Decemberists, Sufjan Stevens, My Morning Jacket) en bevat Parr die zijn rauwe en aangrijpende nummers aanvult met verbluffende arrangementen voor de hele band. Door de filosofische en transcendentale kwaliteiten van de blues meesterlijk te kanaliseren, neemt Parr ons mee op een reis door de kronkelende straten van zijn verbeelding. Op 5 september startte in Baars (NL) de “LITTLE SUN” VK/EU-tour van CHARLIE PARR*, de dag erna trad hij op in Mechelen en vandaag stond hij hier in Herent op de TMC-stage met zijn maat MIKKEL “Bee” BECKMAN, die op zijn wasbord voor de percussie zorgde om Parr’s verhalen en die, die hij samen met zijn moeder beleefde, voor ons te brengen. LIVE genoot het publiek vandaag zichtbaar van zijn nummers. Ik nodig iedereen uit om nog eens rustig en relaxt na te genieten van de video die Rootstime tijdens zijn optreden opnam, met de volgende nummers: “On Listening to Robert Johnson” een nummer uit ‘Last of the Better Days Ahead’ (2021), dat is opgedragen aan Johnson en dat zijn leven veranderde, de titelsong van zijn nieuwe album ‘Little Sun’ (2024) met de rake en herkenbare tekst “The music it plays everywhere / Even when we’re old and undone…” en als derde nummer “Jubilee”, de titelsong van zijn 2007-album, waarop hij het nummer zingt in een duet met zijn ex, Emily Lanik-Parr. Voor zij die nog méér willen is er een aanrader, zijn deprimerend hilarische dode kat-verhaal “Dead Cat on the Line”,dat ook op YouTube te vinden is. Enjoy!

Luther, telg van de Dickinson-dynastie…
LUTHER DICKINSON kennen muziekliefhebbers als de zoon van legende Jim Dickinson (°1941†2009) die een jug band leidde en van een moeder die gitaar speelde. Jim was ook producer, pianist en zanger die onder meer frontman was van de Mud Boy & the Neutrons, gevestigd in Memphis (TN). Het gezin verhuisde in 1985 naar het noorden van de staat Mississippi, waar Luther en zijn broer Cody opgroeiden. Als kinderen gingen ze naar de jukejoint van Jr. Kimbrough en de BBQ-picknicks van Otha Turner. De broers richtten in 1996 de meervoudige Grammy-genomineerde Southern en blues geïnspireerde rockband, North Mississippi Allstars op. In 1997 RL Burnside huurde Luther in en van 2007 tot 2011 maakte hij deel uit van The Crowes. Als lid van de North Mississippi Allstars, South Memphis String Band en The Word maakte Luther naam als muzikant en producer. Ondertussen reisde Luther de hele wereld rond en werkte hij als producer al samen met John Hiatt, Otha Turner, Jimbo Mathus, Jim Lauderdale en Lucero. Op de rand van de goed gevulde kuil deden Luther en contrabassist (Herentenaar) Jan IEVEN LIVE hun set die, na afloop door velen die ik sprak, als “top” bestempeld werd. Dit was, gezien men kwaliteit in huis haalt, zowat vanzelfsprekend. Ik kon na het korte interview met Roland zelf nog ter plaatse meegenieten van Luther’s sublieme gitaarspel, al dan niet met slide of al fingerpickend, tijdens Al Green’s “Baby What’s Wrong with You”. Ook van hun optreden kan iedereen nagenieten op de volgende Rootstime-video met de volgende nummers: “Make Me Down a Pallet On Your Floor” (uit het album ‘Songs of the South Presents: MS Folk Music, Vol.1’ uit 2007 van de North MS All Stars) én een nummer geïnspireerd door mensen die op gravel dansen, de uitgesponnen jam versie van “Shake Em On Down” (het B-kantje van de “Monkey Man” 7”-single uit 1966, dat Luther opnam met The Catmando Quartet). Hopen hem en zijn broer snel in onze zalen terug te zien! Verder is er ook het interview met Luther dat we na de eerste set met hem deden en dat we niemand willen onthouden.

Lang zal hij leven in de gloria. In de gloria. In de gloria…
Toen ik Roland Van Campenhout, toen hij in 2022 (met wijlen Tiny Legs Tim) in de Living Room van Rootstime in Halen optrad, naar zijn plannen vroeg, was “Geen grote…” zijn antwoord. Ondertussen stond hij in 2022 op de affiche van het gereanimeerde BLUES PEER én verscheen dit jaar zijn zoveelste album, ‘Roland & The Deep Blue Sea’. Roland was in 2021 de “juiste” man om tijdens de 2de editie van Sortie Blues een zieke Guy Verlinde te vervangen, stond er met zijn Blues Workshop in 2022 en staat er vandaag als 80-jarige, opnieuw tijdens de 5de editie, als trio: ROLAND, RAYMOND & IAN. Doe uw klakken en hoeden maar af, als ge deze levende legende ontmoet! Beluister zeker het interview dat we voor zijn optreden met hem deden! Ik heb het uiteraard over de nu al legendarische, eigenwijze Vlaamse blueslegende, die zich ondertussen ook in het Gentse heeft gevestigd, ROLAND Van CAMPENHOUT. Roland kende een moeilijke jeugd. Zijn vader, een jazzmuzikant verdronk voor zijn ogen toen hij amper vijf was. Op zijn 14de trok Roland naar A’pen, maar het zou tot zijn 20ste duren alvorens hij zich effectief op muziek en pas veel later op blues zou toeleggen. Roland leerde gitaar spelen, kwam zo terecht in The William & Roland Skiffle Group en werkte vanaf 1967 samen met het folk duo Miek & Roel. In 1968 richtte hij de eerste Roland & His Blues Workshop op. Roland brak door tijdens Jazz Bilzen, waar hij zijn reputatie als live-artiest bevestigde. Eind sixties besloot hij zich in Gent te vestigen. Zijn discografie gaat terug tot de jaren ‘60, een eerste single werd uitgebracht in 1967, dat is meer dan 60 jaar geleden!

Door de jaren heen is Roland muzikaal altijd een “zoeker” geweest én gebleven, waarbij experimenteren -en ik verwijs nu al een beetje naar zijn nieuwe album- een vast deel van zijn muzikant zijn uitmaakte. In de seventies was hij lid van de band van Rory Gallagher met wie hij de wereld rondtoerde. In de eighties werkte hij samen met zijn vriend Jean Blaute, met wie hij ‘76 cm per Second’ (1985) met poppy hits als "Fish on the Hook" en "Cruising Down on Main Street" opnam. In de jaren ’90 werkte hij samen met Arno Hintjens in het succesvolle side project "Charles et les Lulus" (1990-1991). Arno zong in 1993 het nummer "Les Femmes" op Roland’s album ‘Little Sweet Taste’ (1994). In datzelfde jaar verzorgde Roland ook de soundtrack van Marc Didden’s film "Mannen Maken Plannen". Alle namen noemen met wie hij ondertussen samenwerkte is om volledig te zijn erg moeilijk. Ik noem hier o.a. Wannes Van de Velde, El Fish, Paul Michiels, Admiral Freebee, Eva de Roovere, Ultima Vez, Mauro Pawlowski… In februari 2015 werd Roland opgenomen in de “Radio 2 Eregalerij voor een Leven Vol Muziek”.

Roland feestte hier vandaag met o.a. RAYMOND van het GROENEWOUD & Ian SIEGAL. Raymond noemt zichzelf een tekstdichter. Om aan de legerdienst en de politionele acties in Indië te ontsnappen, vluchtte zijn vader, de muzikant Nico Gomez, in 1947 naar Brussel. Daar werd Raymond in 1950 geboren. In 1970 wordt Raymond door Will Tura bij Johan Verminnen aanbevolen en gaat bij hem als pianist/gitarist/arrangeur aan de slag. Hij speelde daarna in verschillende bands, waarvan (tot 1981) The Centimeters zowat de bekendste was. Raymond gaat daarna solo en eigenzinnig als o.a. producer, coach, schrijver, componist en… in allerlei projecten tot en met nu verder. In 2018 krijgt Raymond op de MIA’s de lifetime Achievement Award. Volgens de organisatoren heeft hij van het Vlaams “een rocktaal” gemaakt. Liedjes als “Meisjes”, “Vlaanderen Boven”, “Liefde voor Muziek” en “Twee Meisjes” beschouwt de jury als cultureel erfgoed.

LIVE kregen Roland (gitaar, zang), Raymond (keys, zang) en Ian (gitaar) de steun van “Shakedown” TIM IELEGEMS (gitaar, zang) STEVEN de BRUYN (harmonica), STOY STOFFELEN (drums) & WOUTER BERLAEN (bas). Toen hij 21 was, ontdekte Steven de Bruyn de mondharmonica en midden jaren ’90 begon hij op te treden. Eerst als begeleider van Roland, met wie hij heel zijn verdere carrière zou blijven samenwerken. In 1996 richtte hij de blues rockgroep El Fish op. Stoy Stoffelen is mee afkomstig uit de Leuvense caféscene. Hij speelde al samen met Jean-Marie Aerts, Big Bill, Raymond van het Groenewoud & Jean Blaute. Wouter Berlaen is een freelance bassist (zowel contrabas als basgitaar) en speelde met pop- en jazzmusici. Hij was ook een tijdlang bassist bij Lenny & De Wespen en speelde af en toe bij De Laatste Showband. Met wat verrasten ze ons al feestend? Met “Jelly Roll Baker” van Lonnie Johnson, waarin Roland de zang deed en voldoende ruimte gaf voor solo’s aan o.a. Ian en Steven. Met het chaotische “Monkey Speaks his Mind” van Guy Forsyth, gezongen door Tim, die er geen doekjes om wond en Ian die voor het nodige vuur de slide over de vinger schoof en, met het frêle en dromerige “Wat een Fijne Dag” van en gezongen door Raymond, dat alsnog een explosief einde en heel veel bijval kende. “That’s Allright” zongen ze samen en zo was het ook. In deze line-up, met deze collega-artiesten, was dit een optreden van en voor Roland dat we niet zullen vergeten!

Uitzonderlijk en buitengewoon…
DICKINSON & SIEGAL was de tweede occasionele act van de avond. Zanger, songwriter, gitarist en bandleider Ian SIEGAL werd in 1971 geboren als Ian Berry in de buurt van Portsmouth in het zuidoosten van Engeland. Hij stopte eind jaren tachtig aan de kunstacademie en begon net voor de eeuwwisseling aan zijn muzikale reis als busker in Duitsland. Hij viel in 1995 op met een titelloos album, dat hij opnam met The Score. Zijn eerste soloalbum ‘Meat & Potatoes’ verscheen in 2005. In 2008 verscheen zijn eerste akoestische soloalbum, ‘The Dust’. ‘The Skinny‘ (2011) werd opgenomen met The Youngest Sons en met Cody Dickinson van de North Mississippi Allstars als producer, die ook op het album speelde. in 2022 bevatte Siegal’s lange CV: 13 British Blues Awards, 3 Mojo Blues Albums of the Year, 4 European Blues Music Awards en 3 US Blues Awards-nominaties… LIVE weet je dat de snaren van hun gitaren zullen gloeien en dat beiden ons met woorden (de zang deden ze afwisselend) zullen treffen. Ian startte als eerste met de blues standaard “Rollin’ and Tumblin’” die zanger-gitarist Hambone Willie Newbern al opnam in 1929, Luther nam dan over met het toepasselijke “Goin’ Down South” en Ian vervolgde met “She Got the Devil in Her”, waarover de discussie van wie het nummer was, omdat het gerelateerd werd aan The Bluesbones en hun album ‘Voodoo Guitar’ (2012) en… aan Buddy Guy. Het is ondertussen duidelijk, want Cedell Davis schreef het nummer. Er volgde nog “All Night Long”, maar dat kon niet, want éérst viel de regen met druppels, maar vrij snel erna met bakken uit de hemel. Toen de hel uitbrak moesten de Boogie Beasts nog komen…

Eind goed, alles goed…
Rond 23u sloten, het was dit jaar bijna “vanzelfsprekend”, de BOOGIE BEASTS na een krachtig buitje deze bijzondere editie van Sortie Blues af. Jan, Gert, Patrick & Fabian deden wat we hen verwachtten… Rootstime-collega “natte” Guy Cuypers schreef in de regen het volgende: “De Beasty Boys waren geweldig, vooral omdat de echte fans nog nableven voor hen. Harmonicaman Fabian Bennardo vroeg halverwege het concert aan de verhitte opgepepte en natte crowd om dichterbij te komen. De mensen hieven de dranghekken omhoog en stonden tot tegen het podium. Fabian kwam naar beneden om ook tussen de plassen door alles op zijn smoelharp te geven…”. Guy vervolgt: “Na dik een half uur begon het echt te gieten en stond alles onder water. Sommigen trokken naar de backstage, waar je tenminste niet met je voeten in een zwembad stond, maar daarvoor moest je wel paar waters doorzwemmen. Eigenlijk was het ergens zelfs plezant, we waren toch nat zowel binnen als vanbuiten en het was warm genoeg, terwijl bliksemflitsen dreigend knalden…”. LIVE, van de laatste man ter plaatse!

Eric Schuurmans

ROOTSTIME QUOTE: Voor de 3de keer op een andere locatie en voor de 2de keer in Herent, vond dit jaar rond ’t WAROT in Winksele de 5de editie van SORTIE BLUES plaats. Het werd door de 80ste verjaardag van ROLAND van CAMPENHOUT, een ware feesteditie met de nodige “special acts”. THE ODD CASES openden overtuigend, BIG BILL en zijn maten zorgden voor Leuvense blues met hesp, kaas en mayonaise als beleg, CHARLIE PARR op de TMC-stage voor verwondering en kippenvel en LUTHER DICKINSON voor de “wat was me dat”. De twee occasionele bands waren door de line-up ook opvallende bands, die bij velen de wenkbrauwen deed fronsen. ROLAND, RAYMOND & IAN deelden voor iets unieks het hoofdpodium met Tim IELEGEMS, Steven de BRUYN, Stoy STOFFELEN & Wouter BERLAEN. DICKINSON & SIEGAL gingen als duo, geholpen door Jan IEVEN, voor “nothing but the blues” en tussen de buien door lukte het de BOOGIE BEASTS om de vlam in de pan te doen slaan. De 5de editie van SORTIE BLUES op de Helse Heuvels werd een topeditie. SORTIE BLUES behoort ongetwijfeld niet langer bij de kleine, maar bij de BETERE FESTIVALS van de Lage Landen! CY in 2025!